Onderwerp: POP-ROCK

15 11 10 - 18:10

Joan Armatrading telt nog steeds mee

Door Serge Julien met archiefbeelden van Berbera van den Hoek

Met ‘Show Some Emotion’ van het gelijknamige album uit 1977 begon Joan Armatrading haar optreden in het Paard van Troje. De Britse singer/songwriter en gitariste trapte na een een onderbreking sinds half augustus haar 122ste concert van dit jaar af. De werklustige Armatrading is nog altijd iemand om mee rekening te houden blijkt tijdens haar bezoek in de Haagse poptempel.

Met een omvangrijk oeuvre dat twintig albums telt heeft Armatrading voldoende werk om uit te putten. Van dat oeuvre wordt de periode tussen 1975 en 1983 als de glorietijd aangemerkt. Dat is echter geen graadmeter voor de albums die daarna volgen want Armatrading levert een constante kwaliteit af. Dit blijkt ook uit een handvol selecties die ze presenteert van haar laatste twee albums ‘This Charming Life’ en Into The Blues’: ‘A Woman in Love’ van de laatstgenoemde cd had net zo goed op ‘Walk Under Ladders’ uit 1981 kunnen staan waarvan ze het prachtige ‘Weakness In Me’ ten gehore brengt. De nieuwe rechttoe rechtaan rocker ‘Best Dress On’ en ‘Heading to New York’ sluiten prima aan bij publieksfavorieten ‘Drop The Pilot’ en ‘(I Love It When You) Call Me Names’. Daarnaast zijn er mooie uitvoeringen van ‘Willow’, ‘Love and Affection’ en het intense ‘Into The Blues’.

Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

07 11 10 - 21:48

Jazz in Maastricht heeft de toekomst

Door Maurice Kamps en Joost Bazelmans, foto's Joost Bazelmans (klik voor vergroting)

Terwijl de bezoekers in de rij staan voor de tweede dag Mecc Jazz, klinkt in de hal Herbie Hancock's Çhameleon. Het blijkt afkomstig van het uiterst jonge Jaziax, wiens drummer Jerome Cardynaals pas 13 jaar is. Jazz in Maastricht heeft de toekomst!

Roy Hargrove's Quintet mag de zaterdag openen, een keuze ingegeven door het drukke speelschema van de trompettist die geldt als een van de vernieuwers in de jazzwereld.  Het is misschien nog wat vroeg voor jazz en het vijftal komt dan ook wat langzaam op gang. Justin Robinson wordt met één blik van Hargrove gevoelig op de vingers getikt, iets dat de saxofonist, gezien zijn reactie, waarschijnlijk in zijn beurs zal gaan voelen. Wellicht door het vroege tijdstip is er gekozen voor een ingetogen, klassieke, souljazzset, waarbij steeds meer de nadruk op de soul komt te liggen.

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

07 11 10 - 13:09

Mecc Jazz: wel uitschieters, geen verrassingen

Door Maurice Kamps, foto's Joost Bazelmans

De presentator heet het publiek welkom bij 'Jazz Mecca'. De verspreking is begrijpelijk, begin jaren negentig was beurs- en congrescentrum Mecc namelijk het toneel van het Jazz Mecca Festival. Wereldberoemde artiesten als Miles Davis, Mc Coy Tyner, Branford Marsalis en Irakere lokten jaarlijks achttienduizend toeschouwers naar Maastricht. Desondanks viel het doek voor het festival na drie edities wegens gebrek aan sponsors.

Met Mecc Jazz wil de organisatie achter The Hague Jazz deze traditie voort zetten. Daarvoor moet een poster met onder andere de volgende namen zorgen; Angie Stone, Lizz Wright, Matt Bianco, Toots Thielemans Quartet, Roy Hargrove Quintet, Joe Jackson, Wayne Shorter Quartet, Trijntje Oosterhuis & Band, Count Basie Orchestra, Monty Alexander, Mezzoforte, Mike Stern Band, Tuck & Patti en Jazzanova

Onderwerp: POP-ROCK

06 11 10 - 18:22

The Baseballs slaan homerun in 't Paard

Tekst en beeld: Arjan Vermeer 

in 2007 ontmoeten Sam, Digger en Basti elkaar in een donkere rock 'n roll kelder in Berlijn. Ze kwamen er samen achter de zelfde voorliefde te delen voor 50-er jaren muziek. In 2009 verschijnt de eerste rock-a-billy versie van Umbrella van Rihanna. Al snel daarna verschijnt de eerste volledige cd “Strike”. De formule is eenvoudig: maak rock 'n roll /rock-a-billy covers van bestaande recente hits. En als je dat dan ook nog doet onder leiding van het Duitse producers-duo John en McHoll dan is succes verzekerd. In 2010 wordt Strike opnieuw uitgebracht als “Strike Back” met meer nummers dan de eerste release. 

Dat gezegd hebbende staan we in een uitverkocht Paard van Troje, met in de eerste rijen vrijwel allemaal jonge meiden die gespannen staan te wachten op hun nieuwe helden. Als de vierkoppige band in witte overhemden en dasjes achter hun instrumenten kruipen klinkt al gejuich, maar als de drie heren in leren jacks en bijpassende vetkuiven ten tonele verschijnen barst de zaal los.

Onderwerp: POP-ROCK

31 10 10 - 23:09

Steve Harley wekt irritatie tijdens vlak Paard concert

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Was Steve Harley met Cockney Rebel in de midden jaren zeventig een interessante groep die tijdens de Glitter Rock periode twee grote hits scoorde met ‘Sebastian’ en ‘Make Me Smile (Come Up and See Me)’, tijdens het optreden in het Paard van Troje blijkt hij een schim uit het verleden te zijn.

De Britse formatie maakte tussen 1973 en 1975 een aantal noemenswaardige albums met ‘The Human Menagerie’, ‘The Psychomodo’ en ‘The Best Years Of Our Lives’. Ook in de rest van dat decennium levert Harley met de groep en solo nog een handvol platen af waarna het rustiger wordt. Vanaf eind jaren 80 wordt hij op het podium en in de studio weer actiever. Een akoestisch theateroptreden van vijf jaar geleden toonde een geïnspireerde muzikant waarin recent werk werd afgewisseld met een aantal oude hits en publieksfavorieten uit de jaren 70.

Onderwerp: POP-ROCK

29 10 10 - 10:10

Amerikaanse Waylon Jennings maakt Nederlandse Waylon groot

Door Jeannette Mayer, foto's Michiel Fokkema (klik voor vergroting)

‘Wie niet droomt, wordt nooit wakker!’ is de slogan van Waylon deze theatertour. Maar in de Amsterdamse Kleine Komedie wist ik het zeker: ik ben klaar wakker en ik droom niet. Ik ben getuige van een heel goede show! Een show met supermuzikanten, goede songs en een sausje melancholie. Waylon heeft me verrast. Waylon lijkt een artiest met internationale allure. Maar juist de intimiteit van een theaterzaal versterkt zijn kracht en uitstraling.

Waylon opent zijn show met een kijkje in zijn jeugd. We gaan terug naar Amersfoort waar hij als jochie woont met z’n moeder die altijd in de keuken staat, zijn vader die vrachtwagenchauffeur is en zijn kleine broertje. De vreugde uit het leven haalt het gezin uit de muziek. En dan gaat Waylon los. Hij zingt een hele serie ‘gouwe ouwe’. Hij begeleidt zichzelf op de gitaar. Maar wie z’n ogen dicht doet, waant zich in één ruimte met Lionel Richie , Mick Jagger, Michael Jackson of John Lennon. Wat een breed register heeft deze artiest: als hij een hit van Michael Jackson zingt, is hij ook Michael Jackson en zingt hij Roy Orbison, dan klinkt hij ook als Roy Orbison. Zelfs André Hazes met z’n Amsterdamse ‘snik’ komt langs. Natuurlijk brengt hij ook nummers van zijn grote Amerikaanse inspirator Waylon Jennings. Tot de pauze boeit hij de zaal op deze meeslepende manier. Het publiek gaat los door de sound van de herkenning, de sound van de jaren 80. Veel dertigers en veertigers zitten er in de zaal.

Onderwerp: CD EN DVD, POP-ROCK

28 10 10 - 21:28

Buddy Guy,…..Alive and Kicking

Door Arjan Vermeer

Als je de credits van de nieuwe cd van Buddy Guy, "Living Proof", bestudeert valt je meteen op dat de meeste nummers zijn geschreven door de songwriter-kanonnen Tom Hambridge en Gary Nicholson. Buddy heeft 'slechts' aandeel in vijf van de twaalf songs.  Daarnaast heeft Tom Hambridge de cd ook nog eens geproduceerd en speelt hij drums op alle nummers. Je vraagt je dan gelijk af, is dit eigenlijk wel een Buddy Guy CD?'.

Dat antwoord krijg je gelijk al in het eerste nummer "74 Years Young" waar Buddy akoestisch, bijna timide, begint. Maar na anderhalve minuut barst hij los met een gitaarsolo die geen songwriter kan verzinnen.  Dit is Buddy Guy zoals hij ook live speelt. En dat hoor je ook aan zijn vocale prestaties: de intonaties, de kracht, de subtiliteit zijn precies dezelfde die hij ook 'on stage' ten gehore brengt en waarmee hij zijn publiek tot groot enthousiasme brengt, danwel muisstil krijgt.

Onderwerp: POP-ROCK

26 10 10 - 10:00

Grinderman: smakelijke sound als dikke hete brei!

Door Giel van der Hoeven, foto's Arjan Vermeer (klik voor vergroting)

De laatste keer dat ik Nick Cave live had gezien was alweer vier jaar geleden. Dat was tijdens het als solo aangekondigde optreden in het Haagse World Forum Theater 18-09-06. Op voorhand absoluut geen ideale locatie voor een wildebras zoals Nick Cave kan zijn. Maar dit optreden bleek toen wel een voorbode te zijn voor Cave’s ‘hobbyband’ Grinderman dat in 2007 met een verbluffende naamloze debuut cd kwam en dit jaar met de opvolger ‘Grinderman 2′.

Niks solo achter de piano maar een rauw klinkende band met complete backline en veel decibellen! En het chique dak ging er van af die avond in De Haag! De jongeman die gisteren in Vredenburg naast me in de zaal stond vertelde dat hij Nick Cave and the Bad Seeds in 2008 nog in de HMH had gezien en dat die band toen nogal mat overkwam, erg ongebruikelijk voor Cave en zijn handlangers. De verwachtingen waren dus in alle opzichten hoog gespannen, temeer omdat ons voor aanvang door ‘kenners’ was toegezegd een fikse bak herrie voorgeschoteld te krijgen.