Cultuurpodium Online

CultuurpodiumOnline is een online magazine over podiumkunsten binnen en buiten de muren van theaters en concertzalen. We schrijven over alles wat er op de podia te doen is op het gebied van theater, muziek, dans, musical, jazz, opera, festivals, klassieke muziek en nog veel meer.
In de rubriek Even voorstellen maakt u kennis met een aantal van onze medewerkers.

In ons tag overzicht
is te zien welke onderwerpen u op onze site kunt vinden.

Accreditatie namens CultuurpodiumOnline wordt alleen aangevraagd door de coördinatoren wiens naam vermeld wordt in het colofon. Krijgt u accreditatieaanvragen binnen van anderen namens CultuurpodiumOnline, checkt u dan aub even via het algemene mailadres of dat wel klopt.

Specials

Festival aan de Werf
Holland Festival
Artikelen over Oerol Impressies van Oerol
Geluiden van Oerol
Onze speciale Oerolpagina
De Parade
Lowlands

Onderwerpen

Actie
Algemeen
Cabaret
CD en DVD
Circus en show
Dans
Festival
Jazz
Jeugd
Klassieke muziek
Locatietheater
Multimedia
Musical
Muziek
Nieuws
Opera en operette
Pop en rock
Straattheater
Toneel
Verwacht
Wereldmuziek

Cultuur op TV

Opium
Vrije Geluiden

Alle bloggers

Blog Aart Schutte
Blog Cornee Hordijk
Blog David Geysen
Blog Dorien Haan
Blog Hanneke en Jonas
Blog Joel de Tombe
Blog Karin Lambrechtsen
Blog Marijcke Voorsluijs
Blog Marina Kaptijn
Blog Marle en Clara
Blog Michael Varenkamp
Blog Moniek Poerstamper
Blog Noortje Herlaar
Blog Rembrandt Frerichs
Blog Suzan Seegers
Blog Tamara Schoppert
Blog Thomas Cammaert
Blog Tom Beek
Blog Ton van der Meer
Blog Willliam Spaaij
Blog Yonga Sun

Archieven

Jul 2022 Nov 2019 Sep 2019 Aug 2019 Jul 2019 Jun 2019 Jan 2019 Nov 2018 Sep 2018 Aug 2018 Jul 2018 Jun 2018 Apr 2018 Dec 2017 Nov 2017 Sep 2017 Aug 2017 Jul 2017 Jun 2017 Apr 2017 Aug 2016 Jul 2016 Jun 2016 Apr 2016 Mrt 2016 Feb 2016 Dec 2015 Nov 2015 Okt 2015 Sep 2015 Aug 2015 Jul 2015 Jun 2015 Mei 2015 Apr 2015 Mrt 2015 Feb 2015 Jan 2015 Dec 2014 Nov 2014 Okt 2014 Sep 2014 Aug 2014 Jul 2014 Jun 2014 Mei 2014 Apr 2014 Mrt 2014 Feb 2014 Jan 2014 Dec 2013 Nov 2013 Okt 2013 Sep 2013 Aug 2013 Jul 2013 Jun 2013 Mei 2013 Apr 2013 Mrt 2013 Feb 2013 Jan 2013 Dec 2012 Nov 2012 Okt 2012 Sep 2012 Aug 2012 Jul 2012 Jun 2012 Mei 2012 Apr 2012 Mrt 2012 Feb 2012 Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005


Prikbord

Hier op het prikbord kan een flyer van uw voorstelling komen te staan.

Op ons prikbord in de rechterkolom van de voorpagina hebben we plaats voor de flyers van een beperkt aantal voorstellingen en concerten. Wilt u ook een flyer op ons prikbord plaatsen? Stuur uw beeldmateriaal en eventueel ander persmateriaal naar ons algemene mailadres en als (of zodra) er plaats is zullen we uw flyer op het prikbord zetten.

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Del.icio.us
  • Digg
  • Google
  • Technorati
  • eKudos
  • Facebook
  • Blogmarks
  • Furl
  • Live
  • NuJIJ
  • Slashdot

Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

7 November 2010

Jazz in Maastricht heeft de toekomst

Trijntje Oosterhuis Peewee Ellis Roy Hargrove
Door Maurice Kamps en Joost Bazelmans, foto's Joost Bazelmans (klik voor vergroting)

Terwijl de bezoekers in de rij staan voor de tweede dag Mecc Jazz, klinkt in de hal Herbie Hancock's Çhameleon. Het blijkt afkomstig van het uiterst jonge Jaziax, wiens drummer Jerome Cardynaals pas 13 jaar is. Jazz in Maastricht heeft de toekomst!

Roy Hargrove's Quintet mag de zaterdag openen, een keuze ingegeven door het drukke speelschema van de trompettist die geldt als een van de vernieuwers in de jazzwereld.  Het is misschien nog wat vroeg voor jazz en het vijftal komt dan ook wat langzaam op gang. Justin Robinson wordt met één blik van Hargrove gevoelig op de vingers getikt, iets dat de saxofonist, gezien zijn reactie, waarschijnlijk in zijn beurs zal gaan voelen. Wellicht door het vroege tijdstip is er gekozen voor een ingetogen, klassieke, souljazzset, waarbij steeds meer de nadruk op de soul komt te liggen.

Het Quintet komt steeds beter in de groove en dit is af te lezen aan de kleine danspasjes die de orkestleider aan de zijkant van het podium maakt en de aansporingen naar zijn band. Hargrove besluit het optreden al spelend met een rondgang door de zaal. De toegift bestaat het uit door hem zelf gezongen standard Never Let Me Go.

Tijdens de set is in Bourbon Street het legendarisch Count Basie Orchestra al begonnen. Dit orkest bestaat al vijfenzeventig jaar en het tegenwoordig langstspelende lid, een van de saxofonisten, speelt al veertig jaar bij dit gezelschap. We zien ook veel oudere (vijftig plus) mannen op het podium zitten, maar de leeftijdscategorie dertig-vijftig is ook goed vertegenwoordigd. Count Basie houdt zich zelf wat dat betreft wel jong. Maar ook aan de muziek is de leeftijd van sommigen niet te merken. Iedereen soleert er lustig op los bij Count Basie, jong en oud. Het is gewoon een genot om naar te kijken en om naar te luisteren. De zaal zit dan ook nagenoeg vol. Het eerste half uur worden er alleen instrumentale nummers gebracht, maar daarna komt ook de zangeres te voorschijn die de tijden van Ella Fitzgerald weer doet herleven.

Count Basie Orchestra Wayne shorter Trijntje Oosterhuis

Na afloop stroomt een groot deel van het publiek weer naar 42nd Street om wederom een grote naam te gaan zien: Joe Jackson. Vrij laat toegevoegd aan het programma, maar razend populair. Hij is ook weer samen met zijn band uit de beginjaren; drummer Dave Houghton en bassist Graham Maby. Joe Jackson laat een gevarieerd programma horen van zijn oudere bekende nummers, zoals bijvoorbeeld Nineteen Forever, maar ook nummers van zijn laatse album Rain worden gespeeld. Als laatste nummer wordt Slow songs gespeeld, waarbij op het einde De bassist en drummer vlak na elkaar het podium verlaten en Jackson alleen overblijft om zijn optreden met gevoelig pianospel af te sluiten.

Ondertussen wacht een volle zaal op het optreden van de legendarische Wayne Shorter. Op het podium doet een pianostemmer zijn werk, die als hij klaar is, een applaus ten deel valt. Of het publiek klaar is voor de jazzveteraan is nog maar de vraag. Het siert Shorter dat hij niet achterover leunt en teruggrijpt op zijn carrière die meer dan een halve eeuw beslaat, maar steeds de voorste linie blijft opzoeken, maar de abstracte jazz die zijn Quartet  haar gehoor voorschotelt is alleen voor de doorgewinterde jazzliefhebber weggelegd. Voortgestuwd door de explosieve speelstijl van vooral drummer Brian Blade, die  handen en voeten te kort komt om zijn drumstel bij elkaar te houden, worden nadrukkelijk de grenzen opgezocht.

Na twintig minuten zijn de vier nog steeds aan hun eerste stuk bezig, maar maakt een deel van het  publiek zich al weer op voor de tocht naar een volgende ruimte. Naar Unter Der Linde, verstopt achter de sushibar, bijvoorbeeld, waar Ad Colen met (soprano)saxofoon het zaaltje naar een kookpunt speelt. Of naar een heel ander zijstraatje: naar Baraná, dat in Central Park verrast met jazz gecombineerd met traditionele Turkse muziek.  

In Baker Street, de ruimte met veruit de beste akoestiek, staat voormalig James Brown saxofonist Pee Wee Ellis geprogrammeerd. Zijn jazzcovers zijn zo voorspelbaar dat je na een nummer al genoeg gehoord hebt, een grote verloop in het publiek ten gevolge. Voor Ellis hoeft de pensioengerechtigde leeftijd niet verder verhoogt te worden. Omdat Pee Wee Ellis nog steeds bezig is loopt het optreden van Trijntje Oosterhuis & Band in het aangrenzende Bourbon Street flinke vertraging op . Maar de fans wachten geduldig op de Nederlandse zangeres die op geen enkel jazz festival mag ontbreken. Helaas staat ze niet met Burt Bacharach en het Metropool Orkest op het podium, maar de band weet dat allemaal goed op te vangen, zodat de nummers van Bacharach toch goed uit de verf komen. Maar ze speelt natuurlijk niet alleen nummers van The Look Of Love. Ook de nummers van haar laatste studio album Never Can Say Goodbye komen voorbij.

Roy Hargrove Peewee Ellis Wayne Shorter

Dj Maestro van de fantastische Blue Note Trip verzamelaars heeft ondertussen zijn platen ingepakt om plaats te maken voor Jazzanova, een van de weinige vernieuwende acts op het festival. Als toetsenist Sebastian Studnitzky, die dubbelt bij Nils Landgren's Funk Unit, de tocht van 42nd Street naar Central Park heeft afgelegd, is de achtkoppige Jazzanova liveband compleet en klinkt het intro van debuutcd Inbetween door de ruimte. 'Something's missing...', een mozaïek van tientallen samplesnippers met zenuwachtige ritmes, dat Jazzanova oude stijl typeert, wordt al snel ingekleurd door dwarsfluit, gitaar en drums. Met hun nieuw album Of All The Things, dat een gematigder, soulvol geluid laat horen, dat ook voor een drummer van vlees en bloed te volgen is, durft het dj-collectief de vertaling naar het podium aan.

De Duitsers schieten met zanger Paul Randolph, die in een visnet shirt en grote zonnebril op het podium verschijnt, in de roos. De vocalist uit Detroit vult met zijn charisma met gemak het podium en overschaduwt bijna de rest van de groep. Het is bijna ongelooflijk hoe makkelijk Randolph zingt, gezien het feit dat hij vierentwintig uur eerder alleen nog kon fluisteren. Jazzanova imponeert met een set vol uptempo dancetracks die veelal nooit op cd verschenen. Opvallend is de rol van de laag over vliegend blazers die zeer knap zijn verweven in het groepsgeluid.

Na het Zuid Amerikaanse Fedime's Flight (in de Kyoto Jazz Massive uitvoering), dertien jaar geleden het beginpunt van de carrière van de groep uit Berlijn, wordt teruggeschakeld naar de nummers van de laatste cd, die ondanks dat ze een beetje het tempo uit de set halen, ook live overtuigen. Met het optreden van de band komt even voor half drie een einde aan de eerste editie van Mecc Jazz.  

Het Mecc Jazz Festival kende een gemoedelijke sfeer en een uiterst toegankelijk programma, dat voor zeveneneenhalfduizend bezoekers en een aantal uitschieters zorgde, maar geen echte vernieuwende groepen of verrassingen kende. Hopelijk kan het jongste jazzfestival van Nederland 28 en 29 oktober 2011 zowel het grote publiek als de voorhoede naar Maastricht trekken en is deze geslaagde eerste editie het begin van een jarenlange traditie.


Gebruikte Tags: , , , , , , ,

=================


(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om geautomatiseerde spam in reacties te voorkomen stellen we je een eenvoudige vraag.

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.