Sep 2014 Jun 2014 Jun 2013 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Jun 2010 Mei 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Nov 2008 Jun 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007
Mag ik me even voorstellen: Yonga Sun, 31 jaar, Duits-Koreaans, muzikant en zoekende naar wat echt is in deze wereld.
Naast deze ongelooflijk diepzinnige bezigheden hou ik van de spirituele ervaring genoemd 'goed eten', kan ik me uren lang verdiepen in technologische snufjes, verlies ik veel te veel tijd met mijn 'vrienden' op internet, breng ik nachten voor de TV door om 'toch nog even één aflevering van die súuupergave serie te kijken', verlies ik mezelf in de woorden waarmee Tolkien en Asimov hun fantastische werelden omschrijven en word ik nergens blijer van dan wanneer iemand simpel en eerlijk is. En het leuke is dat ik al de inspiratie hiervan terug kan laten klinken in de muziek die ik maak.
Dat ik geen vrouw ben, weet u inmiddels. Maar weet u ook dat ik vreselijk goed kan multitasken?
Nog met de ogen knipperend van het wakker worden, haast ik mij 's ochtends, alsof ik iets belangrijks gemist heb, om niet alleen de post en de krant te lezen, maar ook de driehonderd RSS-feeds waar ik op geabonneerd ben. Waarom zoveel? Het duizelt me soms wanneer ik met mijn ene oog e-mailtjes lees en beantwoord, terwijl ik mijn andere oog laat vallen op de zojuist binnengekomen sms'jes. Terwijl ik aan mijn linkeroor relaties te woord sta en ik met de rechter op de hoogte blijf van alle 539 nieuwe releases die er die dag op iTunes zijn binnengekomen, klets ik digitaal bij met vrienden en collega’s via Facebook, Twitter, Hyves en MySpace.
Lees meerOmdat ik een welopgevoede jongeman ben, en omdat de cultureel onvermoeibare webmaster Mieke het mij gevraagd heeft, zal ik mij eerst even netjes aan u voorstellen.
Ik ben Tom Beek, 39, en ik speel saxofoon. Best vaak eigenlijk. En vooral graag. Vanaf het moment dat ik een saxofoon kon vasthouden, speelde ik in bandjes. Sinds ik me ging verdiepen in de jazzmuziek is het eigenlijk volkomen uit de hand gelopen. Ik heb het conservatorium gedaan, eerst in Den Haag, later in Hilversum (wat later Amsterdam werd).
Lees meer
Door William Spaaij met foto's van Mieke Kreunen
Lieve Allemaal, hierbij nog eenmaal een klein stukje over de Nederlandse Fame. Afgelopen weekend was het dan het moment daar de allerlaatste voorstelling van Fame. Ondanks dat het altijd raar, emotioneel en spannend is, was voor mij het ook wel welletjes geweest. Meer dan een jaar ben ik bezig geweest met deze productie. Ik heb echt heel veel plezier gehad met de rol Joe Vegas en het was dan ook zeker een kadootje om deze rol elke avond te mogen spelen. Ik wil graag iedereen bedanken die heeft meegewerkt aan de productie: cast, crew en creatives, bedankt! Maar vooral het publiek, bedankt!
En nu? Op naar Footloose! Vanaf 1 december begint de trein weer opnieuw en ik heb er zin in!
Ciao, William
Hallo Allemaal, het is een behoorlijk tijdje terug dat ik een blogje geschreven heb, de afgelopen tijd is een behoorlijk hectische tijd geweest
en sterker nog het is momenteel hysterisch... Maar niet minder om te vertellen..
De tour van Fame loopt super. De zalen vol, het publiek enthousiast, leuke voorstellingen. We hebben de afgelopen tijd heel Nederland wel
weer aangedaan. Maar ook Belgie hebben we deze tour voor het eerst onze voetsporen nagelaten. Leuven, Roeselare en Hasselt zijn al van de partij geweest.. De ervaring die je in Belgie leert is toch wel het publiek. Nederlanders zijn zeer ''extravert'' en Belgen zijn qua reacties en lach toch behoorlijk rustiger, maar het eindapplaus is dan weer heel dankbaar omdat je daaraan goed kan merken dat ze ontzettend hebben genoten.
Ook hebben we al een week gespeeld in het prachtige Theater Carré te Amsterdam. Heerlijk!! Zowel voor de meesten een thuiswedstrijd als een theater met Nostalgie.
Door Mieke Kreunen met foto's van Joris Jan Bos en Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Zelfs op de achterste rij van de zaal waar wij zaten waren te kruitdampen te ruiken van de strijd op de barricades tussen de studenten en de havelozen enerzijds en het gezag aan de andere kant. Les Misérables was indertijd in 1991 het startpunt van de populariteit van het musicalgenre in ons land en bovendien van het bijbehorend commercieel succes van producent Joop van den Ende. Toen was de productie een springplank voor allerlei, toen nog onbekend, musicaltalent zoals Henk Poort, Joke de Kruijf, Simone Kleinsma en Stanley Burleson en ook nu is het weer een jonge cast die de kans krijgt zich te bewijzen.
Victor Hugo's roman Les Misérables werd door Alain Boublil en Claude-Michel Schönberg bewerkt tot musical en beleefde in 1980 haar wereldpremière. Producent Cameron Mackintosh bracht in 1985 een nieuwe versie uit in Londen waar het sindsdien niet meer weg is geweest en daarmee meteen de langs lopende grote musical ter wereld is.
]
Tekst en beeld van Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Het was even voor half twee toen de gestage stroom verkeer die over de Erasmusbrug richting het Nieuwe Luxor Theater kwam rijden ineens ophield en niet lang daarna was een rode vlag zichtbaar die boven het wegdek uit steeds meer in beeld kwam. Het was de cast van de musical Les Miserables die opmarcheerden over het wegdek van de brug. Het verkeer moest een paar minuutjes wachten want de revolutie ging nu even voor.
Het was een prachtig beeld de groep die naderbij kwam lopen met de Erasmusbrug en de helderblauwe lucht met wat stevige wolkpartijen als decor terwijl de zon de wapperende vlag helder deed oplichten. Terwijl ze dichterbij komen kunnen we horen dat ze zingen, eerst verdwijnt het geluid nog een beetje in de wind maar dan verstaan we het: 'Hoor je het zingen op de straat....'
Hoi Lieve mensjessss, een hele week vol met try-outs en repetities is achter de rug. We hebben echt met zijn allen heel hard gewerkt vind ik. Je merkt dat we soms echt nog even aan het zoeken zijn maar over het algemeen loopt de show goed.
We hebben 1 keer een showstop gehad omdat de barricades niet op het juiste punt tot stilstand kwamen en daardoor een brug die omlaag komt helemaal verkeerd terecht dreigde te komen. Meteen werd er gestopt en niemand raakte in een gevaarlijke situatie gelukkig! Alles is meteen de dag erna heel goed gecheckt want het moet natuurlijk allemaal goed lopen.
Bij mij is het voorgekomen dat bij de 2e try out mijn hek niet op kwam, waardoor ik in een zwart gat op rende....best raar. Ik heb maar 1 echte opkomst zeg maar en die moet goed zijn anders is het begin van je scene erg wankel en dat is niet prettig. Maar goed daarna is het niet meer gebeurd en ik hoop...even afkloppen, dat het ook niet meer gebeurd. Maar ja die hekken zijn nogal vervelend om op te brengen dus we zullen het meemaken.
Hallo daar ben ik weer, een dagje later maar dat kwam door de drukte. We zijn echt hard aan het werk in Hoorn. Afgelopen week hebben we nog stevig gewerkt om alles af te krijgen en ja hoor, op zondag was het zo ver: onze eerste generale repetitie. We mogen dan allemaal twee mensen uitnodigen. En heel het team en Erwin en Willem natuurlijk. We zij er doorheen gekomen en iedereen was erg gespannen. Het is toch de eerste keer. En eigen publiek is altijd lekker kritisch, wat ook fijn is hoor in zo'n opstart.
We staan nog aan het begin maar het wordt een prachtige show. Maandag heerlijk vrij wat wel even nodig was en dinsdag weer vol aan de slag. We hebben nu dagelijks een notes- sessie. Dat houdt in dat we te horen krijgen wat anders zou kunnen, aangepast wordt, en ook natuuurlijk wat goed was. We zijn nog erg hard aan het werken om de balans van het geluid goed te krijgen. Dit is altijd lastig. En hoe heerlijk is het om voor een echt publiek te spelen!
En vandaag was het zo ver... Onze eerste repetitie met het orkest. Vanmorgen kwamen we binnen en er stonden al stoelen voor ons klaar. Het 18-koppig orkest zat al klaar en er was een lange tafel opgesteld. En jajaja.. wij werden al zenuwachtig.
Claude-Michel Schönberg, de componist zou komen en de Londense producent Cameron Mackintosh was er ook bij. Natuurlijk ontbraken producent Erwin van Lambaart en executive producer Willem Metz niet. En dan ook nog de mensen waar we al een tijdje mee samen werken. Dan denk je even...oeps. Maar goed, direct werd ons gezegd: niet bang zijn het is gewoon maar een 1e repetitie en lekker je best doen zoals altijd.
Nou daar gingen we dan... De eerste klanken klinken en weer ben ik zo blij dat ik in deze musical mag staan!!!