Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER

19 06 13 - 00:11

Van jou herinner ik mij alles. Alles bleef me bij!

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

“Ik wilde sterren plukken, maar door angst voor spot en hoon, plukte ik de stijlbloempjes voor in mijn eigen doornenkroon”

Hiermee is kort het drama van Cyrano verwoord, de vrijgevochten held die niet alleen goed overweg kan met het zwaard, maar ook met dichterlijke taal. Hij durft zijn grote liefde voor Roxane echter niet op te biechten, uit angst dat zij hem afwijst vanwege zijn lelijkheid. Hij heeft inderdaad een grote neus. En een dikke buik. En hij is nogal eigenwijs. Juist als hij toch de moed heeft om haar te ontmoeten, zegt zij dat zij een crush heeft op een ander en vraagt Cyrano om hulp.

Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

17 06 13 - 16:29

Locatietheater zoals het hoort op Oerol: experimenteel, opruiend en groots

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Een decor van honderden meters breed, een sloot, een eiland, bomen; Theatergroep Breekgoed pakt groot uit op het Geitenpark. Locatietheater in de goede zin des woords. Gemaakt door jonge kunstenaars, die grote maatschappelijke thema’s niet schuwen.

Ook getalenteerde jonge kunstenaars krijgen op Oerol de ruimte. In Atelier Oerol kunnen zij gedurende twee jaar een Opmaat en een productie realiseren en die voor lekker veel publiek spelen tijdens het Oerolfestival en daarna (in dit geval) op het Over het IJ in Amsterdam. Maker Sofie Doeland greep deze kans met beide handen aan: “Het is belangrijk voor mijn ontwikkeling geweest om input te krijgen en rustig aan een voorstelling op locatie te kunnen werken”.  Zo oefende zij met Breekgoed hoe je de timing voor elkaar krijgt terwijl de spelers soms tientallen meters uit elkaar staan.  “We stonden hier al buiten te repeteren in april, in de sneeuw.“

Onderwerp: Impressies van Oerol, HANNEKE EN JONAS, LOCATIETHEATER, OEROL

17 06 13 - 12:12

Zij vinden uiteindelijk, vrijwel gelijktijdig, de deur

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Onder Heartbreak Hotel is een eigen universum gecreeerd. Eerder maakten Hanneke de Jong & Jonas de Witte al indruk met hun muzikale videoinstallaties voor Oerol (Night bright days, Shakepearience II), nu zijn ze terug met een vervreemdend mooie expeditie-voorstelling. Tussentijds maakten ze overigens ook een baby; die ligt rustig te slapen naast de installatie.

Het is even een reisje naar Oost, maar dan heb je ook wat. Voorbij de fabriek van Wak nog; helaas een paar dagen afgelast wegens blessures bij een van de spelers. Maar onder Heartbreak Hotel is het goed toeven. Zittend op een plank op de grond kijken we tussen de palen naar het strand en de zee en naar een muur van 18 witte platen waarop evenzoveel kamers zijn geprojecteerd. Identieke kamers, met steeds een andere bewoner. De een speelt viool, de ander strijkt de was, een derde leest. Ze lijken  zich onbewust van elkaar. Misschien liggen deze kamers wel verspreid over de hele wereld. Toch signaleren wij als kijkers soms een vorm van gelijktijdigheid. Bewoners lijken zich vrij synchroon te bewegen door de kamer. Ze kijken samen naar het raam, staan op, lopen naar de muur. Zijn ze op zoek?

Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

17 06 13 - 11:48

Aanstaande maandag hebben we hier de eerste aandeelhoudersvergadering!

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

Tot en met donderdag is ze nog te zien op Oerol. Daarna gaat ze in Den Haag naar een internationale conferentie over complementair geld. Dette Glashouwer is actief in de maatschappelijk beweging die op zoek is naar alternatieve geldsystemen, zoveel is duidelijk. In haar voorstelling MoneyMoneyMoney doet ze komisch verslag van haar eerste schreden op deze zoektocht naar de betekenis en werking van geld. Met de crisis is dat natuurlijk een steeds actueler onderwerp. Zoals ze zelf zegt: “Er zijn al veel langer allerlei mensen mee bezig, maar nu is de tendens dat je hier beter naar luistert.” De zaal zit vol.

Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER

16 06 13 - 20:08

Gaan of blijven?

Door Youetta Visser met foto's van Beer Buijsman

In een volle schuur bij Cupido staat een schiettent. Wat zeg ik? Een schietsalon, dat is het. De vier spelers vertellen zelf het verhaal van de familie Mombarg; een kermisfamilie met een lange traditie van kramen. Helaas heeft het noodlot hen getroffen; een brand in de suikertent. De suikerspinnen smelten, het snoep wordt hete brei. Gevaarlijk spul.

Tijdens de voorstelling wordt langzamerhand het grote geheim onthuld: hoe kwam die brand daar? En welke tatoeage heeft de vader op zijn borst?

Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

16 06 13 - 13:04

Er gebeurt niks en de wereld is toch veranderd

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

De zon breekt door op Oerol 2013. In de zandafgraving kan het publiek met een gerust hart neerstrijken op de grond en omhoog kijken naar een man op een vier meter hoge zandhoop. De wind blaast zand in het gezicht. Grote witte wolken waaien met een bloedvaart langs de blauwe hemel, waardoor de man op de zandberg afwisselend in de schaduw en in de zon staat.

Als je een voorstelling met een verhaal en personages verwacht, dan kom je hier van de koude kermis thuis. Nick Steur tart de wetten van het theater; hij zegt geen woord en vraagt zijn publiek om eveneens stil te kijken.

Onderwerp: LOCATIETHEATER, OEROL

15 06 13 - 20:40

Dakpannen, handtassen, lange jassen

Door Youetta Visser met foto's van Mieke Kreunen

De meest elementaire voorwerpen komen tot leven in de dans- en mimevoorstelling van le Collectief Bistaki. Duizenden Franse dakpannen (‘tuilles’) langer en slanker dan de onze, met een enkel boogje, hebben hun weg gevonden naar Terschelling.

In de handen van de getalenteerde spelers vervormen ze, bijvoorbeeld tot een hondje aan een touw, dat voortsleept over het helmgras, of tot de kap van monniken boven op een duin. Grimmig zijn de dakpannen als ze rechtop staan in de kraag van de lange jas van de spelers; een dwangmatig object dat op militaristische wijze rechtop doet lopen en recht vooruit doet kijken. Ook dienen ze eenvoudigweg als afscheiding van de speelvlakken op de route.

Onderwerp: MUZIEK, OEROL

15 06 13 - 18:21

Sense of place: dit is mijn eiland

Door Sandra van Kampen met foto's van Mieke Kreunen

Geen tromgeroffel, geen trompetgeschal, geen kanonschoten. Oerol 2013 opent op vrijdag 14 juni 19.00 uur ingetogen met een optreden van meer dan 100 Terschellinger schoolkinderen, die een nieuwe versie van het volkslied brengen. “Dit is mijn eiland”, zingen voornamelijk blonde kindertjes tussen 6 en 12, begeleid door de ‘Mannen van Hee’. Het samengestroomde publiek mag gelijk al meezingen. Joop Mulder, sinds 32  jaar creatief directeur van het Oerol festival, wil er een statement mee maken. "Dit is ons festival", lijkt hij te zeggen. ‘Wij doen dit als Terschellingers met elkaar en willen jullie laten genieten van alles wat Noord-Nederland te bieden heeft. En, we blijven dit nog even doen, want deze kindertjes hier achter mij zijn de festivalorganisatoren van de toekomst. ‘