Onderwerp: POP-ROCK
21 November 2012
Alweer lastig kiezen op Tweede dag Crossing Border
Tekst en beeld: Wim Barzilay
Op de tweede dag trapt de Ierse singer-songwriter Lisa Hannigan het programma in de Royal zaal af. Zij is in het begin van haar carrière bekend geworden door haar samenwerking met Damien Rice. Haar muziek leent zich uitstekende voor de mooie zaal. Vanaf het eerste moment neemt Lisa Hannigan je mee op een reis van lieflijke breekbare intieme songs waarbij mij vooral opvalt met hoeveel passie zij zingt. Tijdens bepaalde passages lijkt soms vuur uit haar ogen te komen. Het publiek luistert ademloos toe en je kunt af en toe een speld horen vallen. Het is een bijzonder mooi optreden en een perfecte start van deze avond.
In de Duitse kerk kon ik nog net een paar nummers meepakken van het optreden van Rebekka Karijord. Deze van oorsprong Noorse zangeres componist woont inmiddels in Zweden. Zij is begonnen met veel filmmuziek te schrijven maar inmiddels heeft zij haar eerste solo plaat uitgebracht. Hier staat ook het juweeltje ‘Wear it like a crown’ op. Een prachtig slot van een mooie show.
Crossing Border is niet alleen muziek. Terug in de Koninklijke Schouwburg sta ik bijna oog in oog met de Indiase dichter Yeet Thayil. Hij draagt een aantal gedichten in het Engels voor waarvoor hij haar eigen zeggen nog nooit zo goed betaald kreeg. Dat voor maar 12 minuten praten!
Na een korte onderbreking is het tijd voor de show van de zusjes Süderberg, beter bekend onder de naam First Aid Kit. Hun allereerste optreden ooit buiten hun hun land Zweden om was in Nederland en toevallig ook op Crossing Border. Dit blijkt uit een van hun verhalen en de meisjes van toen zijn ingeruild voor twee volwassen, zekere vrouwen.
Beide dames zijn gekleed in lange fleurige hippie jurken. Zij komen enigszins schuw en wereldvreemd over maar zeker apart en niet alledaags. Zodra zij echter de microfoon pakken en beginnen met hun show ontstaat er een metamorfose bij de zusjes.
Met hun krachtige en overtuigende stemgeluiden brengen zij de ene na de andere verrassend sterke song. Hoewel zij ook covers brengen van o.a. Fleet Foxes zijn hun eigen songs sterk en afwisselend genoeg. Ik hoop ze dat ze een volgende keer het alleen met eigen muziek te doen. Vooral the ‘Lion’s Roar’ en ‘Emmylou’ komen goed uit de verf bij dit optreden. Mooi is als zij aankondigen het even zonder elektronica te doen en gezamenlijk naar voren stappen om vooraan het podium een prachtige akoestische vertolking van ‘To a Poet’ spelen.
De dames kunnen ook heel uitgelaten zijn. Dat laten ze zien bij het nummer ‘Lion’s Roar’. Johanna, de oudste van het stel raakt bijna in extase, haar ogen zien er ook een beetje creepy uit als ze haar hoofd flink schuddend op en neer beweegt. Dit laat ook zien hoe begaan ze zijn met hun eigen muziek.
Ik kan niet anders dan concluderen dan dat First Aid Kit een heel volwassen indruk achter laat. Waar de nummers van hun eerste cd nog wel variatie en diepte konden gebruiken blijkt uit hun tweede cd dat ze al op de goede weg zijn. Dit wordt door dit optreden bevestigd. Ik ben ook echt heel benieuwd naar de volgende stappen van deze muzikanten/componisten. Erg getalenteerd maar ook een beetje lekker vreemd.
Het laatste optreden en de hoofdact in Royal was dat van Andrew Bird. Een half uur voor de show gaat beginnen is de zaal al overvol. Andrew Bird is een begenadigd multi instrumentalist. Hij heeft een mooie stem en ik zie hem viool en gitaar en nog een aantal andere instrumenten spelen. De muzikanten die hem bij deze show vergezellen zijn van een hoog kaliber. Het zal mijn onbekendheid zijn met het werk van Andrew Bird maar het raakt mij niet. Het komt erg chaotisch over en ik kan er geen kop of staart aan ontdekken. Dit geldt zeker niet voor het ademloos luisterende publiek in de overvolle zaal. De zaal zit propvol en zijn muziek heeft zo te zien op het publiek een andere invloed dan op mij.
Terugkijkend op een mooie festivalavond met verrassende optredens keer ik toch iets eerder dan gepland huiswaarts.