Onderwerp: POP-ROCK
1 Juli 2011
Gevarieerde mooie line up bij Parkpop 2011
Tekst en beeld: Maarten Grootendorst en Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien: Parkpop 2011, 26 juni 2011, Zuiderpark Den Haag
Vorig weekend zijn diverse festivals letterlijk en figuurlijk in het water gevallen door noodweer. Gelukkig zijn zondag de weergoden gunstig gezind en tijdens de openingsact van de 31ste editie van Parkpop breekt de lucht open en gaat de zon schijnen. Het belooft een prachtige festivaldag te worden.
Het is altijd lastig om als band een festival te openen. De Britse Indieband The Crookes, de eerste band van het festival op de Jupiler Stage doet het met verve. Afgezien van een aantal fans voor het podium laat het publiek zich op dit vroege tijdstip nog niet echt zien maar dat verandert snel tijdens het optreden van The Crookes. Deze vrolijke band uit Sheffield trekt het publiek naar het podium. De set is leuk en gevarieerd en ze krijgen het publiek mee. Heel moedig is dat ze afsluiten met ‘By the Seine’. In dit nummer komen vooral tijdens de a capella momenten de zangkwaliteiten van zanger George Waite goed tot hun recht.
Nog even een klein stukje meegepakt van Graffiti6, een Brits popduo met wisselende bezetting van muzikanten tijdens de life optredens. Daarna is het omschakelen naar Staff Binda Bilili. Deze band, ontstaan in de krottenwijken van Kinshasa (Congo) bestaat uit straatmuzikanten met een handicap en brengen traditionele Afrikaanse muziek. Uiteraard versta ik de teksten niet maar ik heb me laten vertellen dat die maatschappij en politiek getint zijn. Door middel van de teksten roepen ze bijvoorbeeld mensen in hun thuisland op te gaan stemmen of zich te laten inenten. Het is in ieder geval een genot om naar te kijken. Het is kleurrijk en het plezier straalt ervanaf. Ze zingen, bespelen instrumenten en geven rolstoeldansen een andere dimensie.
Op het andere podium is ruimte gemaakt voor La Pegatina. Deze Spaanse feestband heeft al heel wat festivals en zalen in Nederland op zijn kop gezet. Met confetti en hun enthousiasme bouwen ze een feestje op het inmiddels volgestroomde Zuiderpark. Het is weer even omschakelen voor Go Back To The Zoo. Deze Nederlandse band timmert aardig aan de weg en is een bekende op de festivals en is een van de publiekstrekkers. Dat is niet zo gek. Met de hits 'Electric, Hey DJ en 'Beam me Up' die natuurlijk de revu passeren kan het al niet meer stuk. Verder zetten ze een misschien iets te geroutineerde set neer met stevige lekker in het gehoor liggende nummers.
No-nonse singer-songwriter Tim Knol laat kwaliteit zien. Zijn liedjes zijn een voor een pareltjes geïnspireerd op de platenkast van zijn vader. Hij is wars van uiterlijk vertoon en verwacht vooral geen stage performance bij hem. Alles draait om de liedjes en die zijn mooi genoeg om alles te vergeten en te gaan genieten. 'Gonna Get There' gaat erin als koek en is net als de rest van de liedjes zoals 'Glory Days' en 'Yesterday' een genot voor het oor.
De Haagse trots Di-Rect heeft vorig jaar met eerste cd 'This is Who We Are' na de wisseling van zanger Tim door Marcel een andere richting ingeslagen. Als je de gedegen show ziet valt op hoe ze gegroeid zijn en ze mogen ze zich tot de Nederlandse topbands rekenen. Het rockt, swingt, ze krijgen het publiek in no time mee en het plezier straalt er vanaf. Wat een superoptreden!
Oink oink oink, Men neme vier niet al te piepjonge heren in foute campingsmoking, glitterpakken en onhippe zonnebrillen. Mixt allerhande pop, rock en andere deuntjes door elkaar en zie hier de Memphis Maniacs. Deze band geeft zo'n eigen draai aan de bestaande hits variërend van Bon Jovi tot Enrique Iglesias dat het absurdistisch theater wordt. Als er enkele hardrock nummers in elkaar verweven worden ontstaat er zelfs een moshpit voor het podium. Voor het publiek een feestje
Jamie Cullum ontpopt zich op het Parkpoppodium als rasentertainer. Hij zingt, speelt piano, danst en windt het publiek om zijn vinger. Hij rust niet tot de rubberboot die over het publiek scheert op het podium ligt. Hij gaat er verschillende keren inzitten en gaat al roeiend door zijn songs. De meeste van zijn nummers zijn covers die op een aparte manier een jazzjasje hebben gekregen. Het leuke is dat je na een paar tonen de meeste nummers herkent en onbewust mee gaat zingen. 'Come Together', 'Everlasting Love' en 'Don't Stop The Music' zijn daar mooie voorbeelden van. Cullum is een waardige afsluiter van alweer de 31ste editie van het grootste gratis openluchtfestival in Europa.
Uiteraard heeft ook de Parkpop organisatie last gehad van de crisis en de bezuinigen en hierdoor was er dit jaar een podium minder. Ze zijn er met minder budget in geslaagd een heel gevarieerde line up neer te zetten en een programma waar voor iedereen wat leuks inzat. Petje af en op naar de 32ste editie.