Onderwerp: JEUGD, TONEEL
15 Februari 2009
Momo en de Tijdspaarders, een enerverende voorstelling
Door Tina van der Linden met foto's van Joris van Bennekom
Momo en de Tijdspaarders – Als je, zoals ik, de titel niet meteen herkent als die van een boek van Michael Ende dan is misschien niet je eerste reactie: Dáár moet ik naartoe met mijn 8+ kinderen. Maar we gingen wel, en gelukkig maar.
Van tevoren was natuurlijk de vraag wat het zou zijn: een toneelstuk? een concert? een musical? Het goede antwoord is: muziek-theater, en niet te flauw. Het gaat erg snel, is soms even nauwelijks te volgen, maar achteraf klopt het dan wel weer. Het is spectaculair, onverwacht èn diepzinnig: onder het oppervlakte verhaal zit nog een diepere laag.
De boekenlegger die we bij binnenkomst kregen stelt zomaar een paar vragen: Is tijd recht of rond? Kan tijd stilstaan? Hoe lang duurt een seconde? Moeiteloos aan te vullen met vele andere vragen, tot en met het ultieme: wat is eigenlijk de zin van het leven. Wat is belangrijk, waar moet je je tijd aan besteden. Aan medemenselijkheid, het aandacht geven aan Momo (een bijzonder, alleenstaand meisje die zich uitstekend alleen redt), of aan het achternajagen van weet ik wat voor maatschappelijk succes. Ergens halverwege, als Momo voor het eerst bij professor Hora is, komen Boeddhistische inzichten langs waar je koud van wordt – en dan davert het stuk weer verder.
De muziek van “muzikale alleskunner” Gábor Tarján is geweldig: één cellist en vier slagwerkers, die een breed scala aan instrumenten gebruiken en tussendoor ook in bijrollen het toneel op- en afrennen. Zo is Tarján zelf te zien als de kapper waarmee het stuk begint èn eindigt. Een mooi rond verhaal.
De grijze mannen van de Tijd-Spaarbank doen inderdaad denken aan het eerste deel van the Matrix, zoals regisseur Monique Corvers zelf ook aangeeft. Ook de beklemmende sfeer die ze oproepen, die nog versterkt wordt door de stemvervorming, intonatie en de absurde gedetailleerdheid van wat ze zeggen. We zaten op het puntje van onze stoel – mijn dochter zo letterlijk dat ze er (bijna) afviel.
Er werd veel en creatief gebruik gemaakt van theater techniek en effecten: gegoochel met doeken en licht, spaarzame en functionele decors, en grappige dingen: de agent die schrijft op een tafeltje dat door hemzelf en zijn “slachtoffer” vastgehouden wordt (en nog recht blijft ook), een auto die verbeeld wordt door koplichten en het vasthouden van een stuur. Ook de schildpad Kassiopeia is indrukwekkend in kleding (net genoeg om te zien dat het een schildpad moet voorstellen) en mimiek, niet in de laatste plaats omdat ‘ie een keer lang in een schijnbaar zeer oncomfortabele houding in z’n mandje blijft liggen. Voor mijn kinderen, die zelf op school ook drama-les hebben en regelmatig op de planken staan, erg inspirerend.
Leuk ook om dingen te krijgen: bij binnenkomst een boekje, een boekenlegger en een button, en bij het verlaten van de zaal een bloem (waarvan we inmiddels weten dat de blaadjes staan voor de tijd). Ondanks dat het voor de kinderen al behoorlijk laat was hebben we, onder het motto: voor ons geen Tijd-Spaarbank, nog even de tijd genomen om te chillen: om indrukken te verwerken door erover te praten, en weer terug te keren in het hier-en-nu.
Conclusie: daar moet je dus zeker naar toe met 8+ kinderen (niet jonger, want het is best heftig), en bereid je voor op een enerverende voorstelling.