Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK
19 April 2007
Joan Armatrading nog lang niet uitgerangeerd
Door Aukje met foto's Management JA (klik voor groter)
Gezien in Paradiso 16 april 2007
Als de 56-jarige eclectisch singer/songwriter Joan Armatrading het podium betreedt, krijgt ze zonder ook maar een noot te hebben gespeeld een lang en warm applaus. Glunderend blijft ze staan, de tijd nemend om het applaus in ontvangst te nemen. Het is tonend voor het verdere verloop van de avond, waarin het publiek haar onvoorwaardelijk in haar armen sluit, en Joan op een vertederende manier met het publiek communiceert.
Joan Armatrading draait al sinds 1972 mee in de muziekindustrie. Vooral in de jaren ’80 scoorde ze hits met ‘All the way from America’, ‘Drop the pilot’ en ‘Me myself I’. De publieksfavorieten passeren allemaal de revue deze avond. Maar ook het prachtige ‘Cool Blue Stole My Heart’, dat ze in Amsterdam schreef, en de wonderschone ballad ‘Willow’ scoren hoog bij het publiek, dat uitbundig meezingt. Joan uit haar waardering door haar microfoon én de spots op het publiek te richten, waardoor er voor beide partijen een bijzonder moment onstaat. Maar eigenlijk is het anderhalf durende concert een aanschakeling van bijzondere momenten, dat al begon bij het uitzinnige applaus aan het begin. Wat gebeurde er nog meer? Ten eerste was daar het geluid van de band, bestaande uit een bassist, drummer, toetsenist en Joan op gitaar. Het geluid dat zij produceren is indrukwekkend. Het is goed op elkaar afgestemd, waardoor ieder instrument tot zijn recht komt en niet wordt overstemd, met de stem van Joan op de voorgrond. Zelfs de achtergrondzang van de bandleden is duidelijk te horen. Hier kunnen vele bands nog een puntje aan zuigen.
Ten tweede is het de persoon Joan Armatrading. Hoewel zij een belangrijk persoon in de muziekgeschiedenis is, zij was de eerste zwarte vrouwelijk singer/songwriter die een groot publiek wist te bereiken, is ze bescheiden, hartverwarmend en vol humor. Na twee nummers chitchat ze met het publiek, vraagt hoe lang het geleden is dat ze in Nederland was. Zes jaar alweer. Zegt dan dat als iemand iets wil vertellen aan haar, ze het nu moet doen, want de rest van de avond is ze alleen maar bezig met zingen en heeft het publiek niks aan haar. De grapjas.
De krachtige arrangementen laten haar muziek geheel anders klinken dan vroeger. Op haar nieuwe cd ‘Into the blues’ is ze zelfs een andere weg ingeslagen: die van de blues zoals de titel al aangeeft. Haar gitaargeluid roept regelmatig associaties op met dat van Robert Cray. Maar het is niet alleen maar blues dat de klok staat, zoals ook duidelijk wordt tijdens het concert. Joan beheerst verschillende muziekstijlen waardoor het nooit eentonig wordt.
Niet alle nummers zijn even interessant. Zo is ‘My baby’s gone’ wel erg saai. Maar het algehele gevoel van het concert wordt daar niet door beïnvloed. Dat is mede te danken aan de wisselwerking tussen artiest en publiek. Zonder dat Joan erom vraagt, klapt het publiek enthousiast mee. Schenkt haar bloemen en zelfs een ring als ze terug komt voor een toegift (“I just came back to get those flowers”). De toeschouwers dragen Joan op handen, waardoor zelfs de bandleden het publiek bedanken na afloop van het concert, en het podium met een grote glimlach verlaten.
Al deze ingrediënten brachten een feel-good concert tot stand, met een overtuigende Joan Armatrading. En haar stem is er met het klimmen der jaren alleen maar mooier op geworden. Donker, diep, warm, met af en toe hoge uithalen. Nee, deze mevrouw is nog lang niet uitgerangeerd.
Joan Armatrading - website
CD kopen?
Into The Blues
Joan Armatrading